Mój kuzyn i ja jechaliśmy do San
Antonio i usłyszeliśmy plotki o
nawiedzonym przejeździe
kolejowym. Według nich, szkolny
autobus utknął na nim, właśnie
wtedy, kiedy kiedy do przejazdu
zbliżał się pociąg. Jechał zbyt
szybko, żeby dzieci mogły się
wydostać z autobusu. Wszystkie
zginęły. Kiedy w końcu
odnaleźliśmy ten przejazd
zatrzymaliśmy auto i
zaparkowaliśmy dokładnie na
torach. Oboje byliśmy trochę
zdenerwowani i przestraszeni.
Czekaliśmy. Właśnie kiedy
postanowiliśmy, że odjedziemy,
samochód zaczął się toczyć.
Byliśmy sparaliżowani ze strachu.
Trzymaliśmy się za ręce z
szeroko otwartymi oczami i
rozdziawionymi ustami. Po czasie,
który był dla nas jak wieczność
(chociaż tak naprawdę nie
upłynęło nawet pięć minut),
samochód się zatrzymał.
Rozejrzeliśmy się dookoła.
Byliśmy obok torów.
Może nie brzmi zbyt strasznie, ale
kiedy wyszliśmy z auta
zobaczyliśmy coś, co sprawiło, że
natychmiast wskoczyliśmy do
samochodu i jeszcze tej samej
nocy wróciliśmy do domu, po
sześciogodzinnej jeździe. Kiedy
wyszliśmy z auta, poszliśmy
przyjrzeć się jego tyłowi. Po
sześciogodzinnej jeździe osadziło
się tam trochę kurzu. Nie, to nie
było takie straszne. Straszne było
to, że cały tył auta pokryty był
śladami dłoni. Dziecięcych dłoni.